W 1967 roku ks. arcybiskup Karol Wojtyła otrzymał wiadomość, iż papież Paweł VI mianował go kardynałem. Udał się do Rzymu, aby 26 czerwca odebrać dekret nominacyjny. Dwa dni później z rąk papieża otrzymał purpurowy kapelusz kardynalski (galero). Purpura przypisana godności kardynalskiej oznacza, iż ten kto ją przyjmuje gotów jest bronić wiary aż do przelania krwi. Nowo mianowanym kardynałom przyznano także tytularną siedzibę kardynalską. Karolowi Wojtyle przydzielono kościół św. Cezarego znajdujący się niedaleko term Karakalli, na początku via Appia Antica.
29 czerwca, w uroczystość Świętych Apostołów Piotra i Pawła odbył się publiczny konsystorz. Nowo nominowani kardynałowie wraz z papieżem sprawowali Eucharystię, podczas której każdy z nich otrzymał kardynalski pierścień.
Kardynał Karol Wojtyła mimo licznych obowiązków wynikających ze sprawowanej funkcji, w pamięci wszystkich pozostał jako duszpasterz. Nadal chrzcił, odwiedzał chorych, udzielał święceń kapłańskich, błogosławił nowożeńców, spowiadał zwłaszcza w czasie Wielkiego Tygodnia w Bazylice Mariackiej przy Rynku Głównym, w Kolegiacie św. Anny czy w Bazylice oo. Franciszkanów. Nadal regularnie uczestniczył w pielgrzymkach: na Jasną Górę, do Kalwarii Zebrzydowskiej, do Piekar Śląskich. Systematycznie realizował kilkunastodniowe wizytacje parafii należących do diecezji krakowskiej. Spotykał się wówczas z różnymi grupami świeckich, a także z kapłanami i zakonnicami. Udzielał sakramentu bierzmowania. Podczas Mszy Świętych sprawowanych w intencji małżeństw i rodzin, indywidualnie błogosławił każdą parę małżeńską. Nawiedzał miejscowy cmentarz i wspólnie z parafianami odmawiał różaniec za dusze zmarłych. Wizytacje te nie były jedynie wypełnieniem wymogów prawa kościelnego, ale były rodzajem rekolekcji zarówno dla niego samego, jak i jego diecezjan.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz