TYSIĄCLECIE CHRZTU POLSKI

 W Polsce Kościół powoli przygotowywał się do obchodów Tysiąclecia Chrztu. Polscy biskupi obecni na Soborze Watykańskim II zredagowali 56 listów do księży biskupów różnych Konferencji Episkopatów zapraszając ich do udziału w obchodach Milenijnych. Zaproszenie do Episkopatu Niemiec było szczególne, gdyż dotykało bolesnych dla obu stron historycznych faktów II wojny światowej. List kończył się słowami: „Przebaczamy i prosimy o przebaczenie”, co wywołało powszechne zgorszenie i wiele polemik. Nieco później ten akt pojednania okazał się decydujący dla unormowania relacji między Polską a Niemcami.

Obchody Tysiąclecia Chrztu Polski w Krakowie.
Zdjęcie z serwisu www.szukajwarchiwach.gov.pl.

Sobór Watykański II zakończył się 8 grudnia 1965 roku. W styczniu roku następnego na posiedzeniu Rady Wydziału Teologicznego ks. arcybiskup Wojtyła zwrócił uwagę na konieczność podjęcia badań nad teologiczną myślą Soboru.

Rok 1966 upłynął pod znakiem uroczystych obchodów Tysiąclecia Chrztu Polski, które poprzedzone były dziewięcioletnią peregrynacją kopii obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Procesje, rekolekcje, modlitwy, Msze Święte i odpusty w poszczególnych parafiach w całej Polsce wyznaczały rytm Wielkiej Nowenny, która osiągnęła swój moment kulminacyjny na Wzgórzu Jasnogórskim 3 maja 1966 roku, w święto Matki Bożej Królowej Polski. Papież Paweł VI, choć zaproszony, nie mógł wziąć udziału w tej uroczystości, gdyż polskie władze komunistyczne nie wyraziły na to zgody. Jego nieobecność wymownie symbolizował pusty fotel. W Krakowie uroczystości milenijne miały miejsce 8 maja, w dniu święta św. Stanisława.

Włożenie pierścienia oznacza, że biskup jest zaślubiony Kościołowi. „Accipe anulum, fide signaculum – Przyjmij pierścień, znak wierności i zachowaj nienaruszoną wiarę. Strzeż od skażenia Bożą Oblubienicę, to jest Kościół święty” (…) Szczególnym symbolem związku biskupa z Kościołem jest ten pierścień – znak zaślubin. Dla mnie jest on codziennym przypominaniem o wierności. Jest niejako niemym pytaniem, które odzywa się w sumieniu: czy jestem całkowicie oddany mojej Oblubienicy – Kościołowi? Czy jestem wystarczająco „dla” – dla wspólnot, rodzin, dla ludzi młodych i starszych, a także tych, którzy dopiero mają się narodzić?

Jan Paweł II, „Wstańcie, chodźmy!”, Kraków 2004, s. 37.