Kardynał Wojtyła ze szczególną troską dbał o to, aby wśród nowo powstających miejskich osiedli budowano także kościoły. Jednym z takich miejsc była robotnicza dzielnica Nowa Huta, na terenie której w 1952 roku arcybiskup Eugeniusz Baziak erygował nową parafię. Po kilkukrotnych prośbach o pozwolenie na budowę kościoła, władze początkowo nastawione przychylnie, ostatecznie wycofały pozwolenie. Na obrzeżach Krakowa chciano bowiem wybudować miasto bez Boga. Ważnym symbolem walki o dusze tej dzielnicy stała się słynna Arka Pana. Od 1959 roku w miejscu, gdzie chciano wybudować kościół, Karol Wojtyła odprawiał pasterkę. Po latach zmagań, 13 października 1967 roku otrzymano ostateczne zezwolenie na budowę świątyni. Następnego dnia, 14 października Kardynał Wojtyła odprawił Mszę Świętą z okazji rozpoczęcia budowy kościoła oraz pomógł wykopać dół pod fundamenty, gdzie później złożony został kamień z grobu św. Piotra, dar papieża Pawła VI. Przy wznoszeniu tej świątyni przez dziesięć lat społecznie pracowali ludzie z całej Polski i Europy. Arka Pana została poświęcona przez kardynała Wojtyłę 15 maja 1977 roku i stała się jednym z najlepiej rozpoznawalnych symboli walki o duchowy wymiar Nowej Huty.
Przyjaciołom pomagającym Matce Boskiej zbudować Kościół – Arkę w Nowej Hucie : kościół Królowej Polski Nowa Huta.
Żródło: polona.pl
Najcięższe zmagania miały jednak dopiero nastąpić w związku z budową świątyni w Mistrzejowicach, będących również osiedlem należącym do Nowej Huty. W 1970 roku ks. Józef Kurzeja zaproponował budowę kościoła na tym osiedlu. Dla poparcia jego wysiłków, krakowski kardynał także tutaj zaczął odprawiać pasterki na wolnym powietrzu. Pierwszą taką Mszę Świętą celebrował w 1971 roku. Inicjator i budowniczy nowego kościoła, ks. Józef Kurzeja, nieustannie dręczony przez Służby Bezpieczeństwa nie doczekał dnia, w którym ukończona została budowa. Zmarł na atak serca 15 sierpnia 1976 roku, w wieku trzydziestu dziewięciu lat. Po kilku latach ciężkiej budowy, kościół w Mistrzejowicach został poświęcony przez Ojca Świętego Jana Pawła II w 1983 roku, podczas Jego drugiej pielgrzymki do Ojczyzny.
Kolejnym przedmiotem sporu w walce o wolność religijną w Krakowie była coroczna procesja Bożego Ciała. Przed wojną procesja ta podążała z Katedry Wawelskiej na Rynek Główny. Podczas okupacji Generalny Gubernator Hans Frank zakazał publicznego manifestowania swej wiary poprzez uczestniczenie w procesji ku czci eucharystycznego Chrystusa. W czasach komunizmu częściowo tylko zezwolono na przywrócenie przedwojennej tradycji. Procesja mogła przejść jedynie z Katedry wokół dziedzińca Zamku Królewskiego, nie mogła natomiast wyjść do miasta. Po licznych interwencjach Karola Wojtyły, restrykcje zostały zredukowane 10 czerwca 1971 roku, kiedy to po raz pierwszy po II wojnie światowej procesja zeszła ze Wzgórza Wawelskiego i weszła do miasta. Przeszła jednak tylko ul. Grodzką skręcając w lewo, w ul. Poselską i następnie ul. Straszewskiego wróciła na Wawel. Nie pozwolono wówczas na przejście do Rynku Głównego. Stało się to możliwe dopiero 14 czerwca 1979 roku. Procesja ta była jednym ze sposobów przywracania mieszkańcom Krakowa ich praw obywatelskich oraz swoistej kultury.
Ówczesna władza komunistyczna nie tylko stawiała opór wobec budujących się kościołów czy publicznego manifestowania swej wiary, ale także nie pozwalała Kościołowi na prowadzenie własnych instytucji czy programów charytatywnych. Chcąc się temu przeciwstawić, od 1963 roku w każdej parafii zakładano „parafialne zespoły charytatywne”. W ich skład wchodzili tak zwani opiekunowie parafialni, których zadaniem było wyszukiwanie na terenie całej parafii niezależnie od wyznania, chorych, biednych i potrzebujących. Członkowie tych zespołów dostarczali żywność, lekarstwa, odzież, a także opiekowali się ludźmi unieruchomionymi w swoich domach.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz