17 marca 1949 roku Karol otrzymał dekret przydzielający go do parafii św. Floriana w Krakowie. Pełnił w niej funkcję wikariusza, sprawując sakramenty i zajmując się młodzieżą akademicką. W 1950 roku Karol wprowadził novum w życie parafii. Zorganizował w kościele św. Floriana kursy dla narzeczonych, w których uczestniczyły pary studenckie. Prowadził dla studentów rekolekcje. W każdą środę o godz. 6:00 na Mszy Świętej gromadził wokół ołtarza grupę studentek z Uniwersytetu Jagiellońskiego i studentów z Politechniki, z której powstał chórek.
Pracował wówczas także naukowo, wiele czytał i pisał. Jego artykuły i wiersze ukazywały się w „Tygodniku Powszechnym” i „Znaku”, m.in. pod pseudonimem Andrzej Jawień. 1 września 1951 roku ks. arcybiskup Eugeniusz Baziak udzielił ks. Wojtyle dwuletniego urlopu naukowego dla przygotowania habilitacji. Przeprowadził się na ul. Kanoniczą i mieszkał z ks. prof. Ignacym Różyckim. Odprawiał wówczas Msze Święte w kościele p.w. św. Katarzyny, a następnie w Bazylice Mariackiej. Nadal jednak zajmował się duszpasterstwem akademickim przy kościele św. Floriana. W każdą środę od 20:15 do 21:30 wygłaszał dla studentów wykłady z zakresu etyki. W każdy pierwszy piątek miesiąca o godz. 8:00 w Kolegiacie św. Anny odprawiał dla nich Mszę Świętą z homilią. W dni wolne od zajęć wyjeżdżał z nimi w góry i na Mazury. Młodzi zwracali się do niego Wujku, ponieważ ówczesna władza zakazywała wyjazdów kapłana z młodzieżą. Podczas tych wypraw każdego wieczora Wujek zachęcał studentów do dyskusji nad ludzką miłością, cielesnością, seksualnością, małżeństwem, dzięki czemu dopracowywał pisaną wówczas książkę „Miłość i odpowiedzialność”. Coraz wyraźniej kształtowała się grupa ludzi, która później stworzyła tzw. środowisko.
Na przełomie listopada i grudnia 1953 roku, ks. dr Karol Wojtyła zakończył przewód habilitacyjny. Jego dysertacja habilitacyjna: „Próba opracowania etyki chrześcijańskiej według systemu Maxa Schelera” została jednogłośnie przyjęta przez gremium profesorów. Prowadził wykłady z katolickiej etyki społecznej dla studentów trzech seminariów: krakowskiego, śląskiego i częstochowskiego. W roku 1954 rozpoczął wykłady na Wydziale Filozoficznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie. Wygłosił następujące wykłady monograficzne: w roku akademickim 1954/55 „Akt i przeżycie”, w roku następnym 1955/56 „Wartość i dobro”, w roku 1956/57 „Norma i szczęście” oraz „Miłość i odpowiedzialność” w roku 1957/58.
Ks. dr hab. Karol Wojtyła był rzetelnym naukowcem i oddanym duszpasterzem. Prowadził nie tylko duszpasterstwo akademickie, ale także duszpasterstwo służby zdrowia. Wygłaszał dla lekarzy cykl konferencji oraz podejmował z nimi etyczne dyskusje. Kilkanaście lat później, już jako Jan Paweł II, poprowadził dyskusje z lekarzami i naukowcami, zapraszając ich na sesje bądź kolokwia.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz