Jan PawełII: „Człowieka trzeba mierzyć miarą serca”.

POŚRÓD NIESNASEK - PAN BÓG UDERZA

W ogromny dzwon. Dla Słowiańskiego oto Papieża Otwarty tron. Ten przed mieczami tak nie uciecze Jako ten Włoch, On śmiało jak Bóg pójdzie na miecze; Świat mu to proch. Twarz jego, słońcem rozpromieniona, Lampą dla sług, Za nim rosnące pójdą plemiona W światło - gdzie Bóg. Na jego pacierz i rozkazanie Nie tylko lud - Jeśli rozkaże - to słońce stanie, Bo moc - to cud. On się już zbliża - rozdawca nowy Globowych sił, Cofnie się w żyłach pod jego słowy Krew naszych żył; W sercach się zacznie światłości Bożej Strumienny ruch, Co myśl pomyśli przezeń, to stworzy, Bo moc - to duch. A trzeba i mocy, byśmy ten Pański Dźwignęli świat... Więc oto idzie - Papież Słowiański, Ludowy brat... J. Słowacki

TAK TRZEBA

Całował ziemię polska i różne polskie twarze i różne ściskał dłonie choć nie wszystkie samochody są odkryte i nie wszystkie są biało-żółte nie wszystkie ręce błogosławią nie wszystkie uzbrojone są w krzyż nie wszyscy są aż tak odważni by Jezusowi z Nazaretu przybić pieczątkę w paszporcie trzeba mówić prawdę przez głośnik prawdę złudzeń już dawno wyzbytą Papież nie ma zupełnie dywizji jego bronią jedyną jest prawda nie dał się rozbroić a nuż jednak Pan Bóg pomoże i gest życzliwy białego mocarza da pokój nawet wściekle przestraszonym do im tego pokoju o który nie walczą amen Jan Turnau

UWIELBIAM CIĘ...

Uwielbiam cię, siano wonne, bo nie znajduję w tobie dumy dojrzałych kłosów. Uwielbiam cię, siano wonne, któreś tuliło w sobie Dziecinę bosą. Uwielbiam cię, drzewo surowe, bo nie znajduję skargi w twoich opadłych liściach. Uwielbiam cię, drzewo surowe, boś kryło Jego barki w krwawych okiściach. Uwielbiam cię, blade światło pszennego chleba, w którym wieczność na chwilę zamieszka, podpływając do naszego brzegu tajemną ścieżką. PRZYJACIEL Prosiłem Boga o wodę, Dał mi ocean. Prosiłem Boga o kwiat, Dał mi ogród.

TO PRZYJACIEL... JAN PAWEŁ

To Przyjaciel. Ciągle wracasz pamięcią do tego poranka zimą. Tyle lat już wierzyłeś, wiedziałeś na pewno, a jednak nie możesz wyjść z podziwu. Pochylony nad lampą, w snopie światła wysoko związanym, nie podnosząc swej twarzy, bo po co - - i już nie wiesz, czy tam, tam daleko widziany, czy tu w głębi zamkniętych oczu - Jest tam. A tutaj nie ma nic prócz drżenia, oprócz słów odszukanych z nicości - ach, zostaje ci jeszcze cząstka tego zdziwienia, które będzie całą treścią wieczności.

MA DUMA DZIŚ ROŚNIE, ŻE JESTEM POLAKIEM

Ma Duma dziś rośnie, że jestem Polakiem Że mogę się Orła pieczętować znakiem. Że mogę swą flagę, godnie pocałować, Robię to otwarcie, nie muszę się chować. Tam na włoskiej ziemi, Polak z krwi i kości, Dziś zaświadcza Światu o swojej świętości., Gdyż, Go wiara w Boga takim uczyniła, A Jego przykładem wielu odmieniła. Dawał wiarę Światu, że godność człowieka, Jest darem od Boga, na to się nie czeka. Idąc z nią przez życie, słał miłość słowami, Zachęcał, by dobro szło również za nami. Kochał ludzkie życie, znał jego udręki, Błogosławił wszystkim , wyciągnięciem ręki. Otwierał ramiona i tulił do siebie, Pomagał każdemu, nieść duchowe brzemię. Widzieliśmy wszyscy, jak modlił się za nas W każdym miejscu i chwili , gdy miał na to czas. Z kartek czytał prośby - a wysyłał z Ducha, Wiedział , że w dobroci, Bóg wszystkie wysłucha. Wiersz nieznanego poety

„KAROLEK I STOKROTKI”

Pewnego razu mały Karolek Zadał swej mamie trudne pytanie Czy mi pokażesz, mamusiu droga, Kogo w swym życiu mam naśladować? Mama pytania się spodziewała, Toteż zdziwienia nie okazała Za rączkę synka poprowadziła tam, Gdzie się sama często modliła. Karolek ujrzał mała kapliczkę, W niej Matki Bożej figurkę śliczną, Wraz z mamą zmówił pacierz pobożnie I do kapliczki zajrzał ostrożnie.Poznał odpowiedź na swe pytanie, a mama takie dodała zdanie Kto wolę Boga wypełnić chciałby Niechaj w Maryi wstępuje ślady. Oto mój synku, najlepsza Matka, Jej zawierz losy swoje i świata Karolek pojął, ze w Matce Bożej Najdoskonalszy otrzymał wzorzec. Więc postanowił, chociaż był mały, że to jej właśnie odda się cały. Wtem zauważył z miną radosną, ze wokół śliczne stokrotki rosną, co mają oczko żółte jak słońce wśród białych płatków w niebo patrzące. I tak się zwrócił Karolek mały Do Matki Bożej Niepokalanej Matko najlepsza, jak wszystkie Twoje Są te stokrotki, tak życie moje Niech także Twoją własnością będzie; Kieruj mną, proszę zawsze i wszędzie. Karolek nie mógł przypuszczać wtedy Że Matka Boża jemu powierzy Flagę, co barwy ma żółto-białe Niczym stokrotki jej ukochane. Anna Matusiak

Jan PawełII

poniedziałek, 13 listopada 2023

„Człowieka trzeba mierzyć miarą serca”.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz