W swej diecezji Kardynał Wojtyła powołał Duszpasterstwo Młodzieży, które swą pierwszą siedzibę miało przy Placu Mariackim 5/4 w Krakowie. Zadaniem Duszpasterstwa było ciągłe poszukiwanie, doskonalenie i wczuwanie się w potrzeby młodych ludzi. W 1969 roku jego założyciel powołał na Diecezjalnego Referenta Duszpasterstwa Młodzieży ks. prałata Antoniego Sołtysika. Jego zadaniem było zorientowanie się jakie formy duszpasterstwa istnieją w parafiach, jak je rozwijać w duchu nauczania Soboru Watykańskiego II, uwzględniając możliwości i potrzeby panujące w diecezji.
Od 1972 roku Duszpasterstwo Młodzieży wraz z ks. Antonim Sołtysikiem włączyło się w prace Synodu Diecezjalnego. Celem prac młodzieżowych zespołów synodalnych była formacja duchowa, liturgiczna, apostolska oraz intelektualna, obejmująca każdego młodego człowieka. Prace młodzieżowych synodów dały początek tygodniowym rekolekcjom formacji apostolskiej i stały się podwaliną dla tak zwanych Grup Apostolskich. Ich celem było apostołowanie młodych przez młodych, w znaczeniu osobistego dawania świadectwa, a także w znaczeniu wspólnego apostołowania poprzez grupę (stąd ich nazwa).
9 listopada 1973 roku na spotkaniu duszpasterzy służby liturgicznej i duszpasterzy młodzieży, Kardynał Wojtyła powiedział: „sprawa duszpasterstwa młodzieży jest dla przyszłości Kościoła, Ojczyzny i świata sprawą podstawową”. 13 stycznia 1976 roku natomiast mówił: „Duszpasterstwo Młodzieży Archidiecezji Krakowskiej zorganizowane jest w dwóch pionach. Jeden pion – Duszpasterstwo Liturgicznej Służby Ołtarza. Drugi pion – Duszpasterstwo Młodzieży Archidiecezji Krakowskiej (…) otwarte na całą młodzież, zarówno objętą katechizacją, jak też młodzież pozaszkolną i pracującą. Charakterystyczną cechą Duszpasterstwa Młodzieży jest poszukiwanie dostępu duszpasterskiego do tych kręgów młodzieżowych, które nie są objęte katechizacją. W związku z tym Duszpasterstwo Młodzieży musi mieć charakter jak najbardziej otwarty i poszukujący”.
Kardynał Wojtyła popierał także nowe duszpasterskie działania w dziedzinie muzyki. Wspierał w tym zakresie salezjanina – ks. Jana Palusińskiego – który od 1969 roku organizował Sacrosong, festiwal współczesnej muzyki religijnej. Gitara, perkusja i elementy big-beatu, które nierzadko gościły w festiwalowym repertuarze, były zupełną nowością w Kościele polskim lat 60. XX w. Każdego roku Sacrosong odbywał się w innym mieście. Gościł on między innymi w Krakowie, a osobistym patronatem objął go kardynała Karol Wojtyła, bez którego pomocy nowatorski festiwal prawdopodobnie nie miałby szansy zaistnieć.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz